Leasing

Jedną z form finansowania składników majątkowych w przedsiębiorstwie stanowi leasing. Zgodnie z kodeksem cywilnym, jest to umowny stosunek cywilnoprawny, na mocy którego strona finansująca (leasingodawca) przekazuje stronie korzystającej (leasingobiorcy) prawo do korzystania z określonego dobra materialnego, na przykład samochodu, na czas ustalony w umowie leasingowej.

Leasingodawca zobowiązuje się do zakupu wskazanego przez leasingobiorcę dobra materialnego (przedmiotu leasingu: dobra konsumpcyjnego, dobra inwestycyjnego lub nieruchomości) i oddania go mu do odpłatnego użytkowania (używania) oraz pobierania z tego tytułu pożytków. Odpłatność za przedmiot leasingu odbywa się w określonych w umowie ratach, na które składają się część kapitałowa i część odsetkowa. Na czas trwania umowy właścicielem przedmiotu leasingu pozostaje strona finansująca, natomiast przeniesienie prawa własności odbywa się dopiero po zakończeniu trwania umowy – korzystającemu przysługuje wtedy prawo do żądania przeniesienia własności w terminie ustalonym w umowie lub, jeśli takiego nie ma, w ciągu miesiąca od upływu trwania umowy. Zgodnie z prawem podatkowym, umową leasingu jest każda umowa, w wyniku której strona finansująca przekazuje do użytku przez stronę korzystającą wszelkie środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, a także grunty.

W Polsce wyodrębniły się dwie podstawowe formy leasingu: operacyjny i finansowy.

Leasing operacyjny (inaczej usługowy) zakłada, że przedmiot leasingu zaliczany jest do składników majątkowych leasingodawcy i tylko przez niego może być amortyzowany. Leasingobiorca (strona korzystająca) może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu jedynie opłaty ponoszone na rzecz strony finansującej (opłata początkowa, raty), a po zakończeniu okresu umowy ma możliwość wykupu przedmiotu leasingu. Do każdej opłaty doliczany jest podatek VAT, a czas trwania umowy jest zazwyczaj krótszy od przeciętnego okresu zużycia leasingowanego dobra.

Leasing finansowy (kredytowy) zakłada, że przedmiot umowy leasingowej pozostaje własnością leasingodawcy, natomiast możliwość dokonywania od niego odpisów amortyzacyjnych pozostaje po stronie leasingobiorcy. W związku z tym, czas trwania umowy uzależniony jest od okresu amortyzacji przedmiotu leasingu. Ponadto, umowa leasingowa gwarantuje stronie korzystającej przyrzeczenie przeniesienia na nią prawa własności po zakończeniu jej trwania. Korzystając z tej formy, leasingobiorca może zaliczyć w koszt uzyskania przychodu koszt amortyzacji oraz część odsetkową rat leasingowych.

Ze względu na strony zawierające umowę leasingową, wyróżniany jest również leasing bezpośredni, w ramach którego umowa zawierana jest bezpośrednio między producentem a leasingobiorcą oraz leasing pośredni, gdzie stronami umowy są firma leasingowa (pośrednicząca) oraz strona korzystająca z leasingu.

Bez względu na wybraną formę, do zalet leasingu można zaliczyć:

  • możliwość finansowania określonych dób materialnych bez konieczności dysponowania większą sumą środków pieniężnych,
  • możliwość spłat rat leasingowych ze środków uzyskanych dzięki eksploatacji „nabytych” środków trwałych,
  • indywidualne dostosowanie warunków umowy do potrzeb i możliwości przedsiębiorstwa,
  • możliwość przeznaczenia środków pieniężnych na inne czele,
  • zachowanie zdolności kredytowania,
  • możliwość długoterminowego planowania finansowego,
  • dostęp do najnowszych technologii bez konieczności ich zakupu.

Za wady opcji leasingu mogą zostać uznane:

  • brak natychmiastowego uzyskania prawa do przedmiotu umowy,
  • surowe konsekwencje związane z niedotrzymaniem warunków umowy,
  • obowiązek uiszczania rat leasingowych nawet w przypadku nieużytkowania przedmiotu leasingu, na przykład z powodu jego uszkodzenia,
  • wyższa, niż pierwotna cena zakupu przedmiotu umowy, suma opłat ponoszona przez leasingobiorcę.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.